همیشه مرگ برای انسان در هاله ای از ابهام بوده و به خاطر اینکه اطلاعات کمی در مورد آن دارد انسان همیشه از مرگ میترسد. بسیاری لحظه مرگ را به نزدیک شدن به تونلی از نور تشبیه کرده اند.
یک مدد کار اجتماعی ۵۷ ساله در انگلستان در سال ۲۰۱۱ در یک بیمارستان عمومی پذیرش شد. او در حالی که زیر تیغ جراحان بود به دلیلی ایست قلبی میمیرد، پزشکان نوار قلب و مغز او را بررسی می کنند و هیچ علائمی از حیات در وی نمیبینند. اما بعدا به طرز معجزه آسایی به زندگی باز می گردد و جالبتر آنکه تجربه مرگ را نیز به یاد دارد.
او میگوید: پزشکان یک «دفیبریلاتور خارجی خودکار» را برای احیای مجدد قلب مهیا کردند. آقای الف. دو بار صدای مکانیکی دستگاه را شنید که می گفت: «به بیمار شوک دهید.» در این بین، او سرش را بلند کرد تا زنی عجیب را در گوشه اتاق و نزدیک سقف ببیند. آن زن به او اشاره می کرد. آقای الف. بدن بی جانش را رها کرده و پیش او رفت. او می گوید: «احساس کردم که او مرا می شناسد و من می توانم به او اعتماد کنم. می دانستم که او به دلیلی آنجا است، ولی دلیلش را نمی دانستم.»
اسناد موجود در بیمارستان نشان داد که ماجرای «دفیبریلاتور خارجی خودکار» درست است و فرد از مرگ بازگشته این مورد را درست گفته است.
حتی او در مورد افرادی که در اتاق حاظر بودند نیز با دقت جزئیاتی را بیان کرده بود. که همه آنها تایید شده است. افرادی در آنجا حضور داشتند که پیش از بیهوشی ندیده بوده اما در مورد آنها توضیح داده بود. او به طور کامل به مدت سه دقیقه مرده بود و دوباره به زندگی بازگشته بود اما در این مدت کم چیزهای زیادی دیده بود که در آن فاصله سه دقیقه ای نمی توانسته از نظر بیولوژیکی دیده باشد.
از زمانی که گفته های این فرد در ژورنالی به چاپ رسیدند دیدگاه ما نسبت به مرگ و ماجراهای پس از آن تغییر کردند.
تا پیش از آن دانشمندان بر این باور بوده اند زمانی که قلب از کار می افتد و خون را به مغز نمی فرستد، تمام هوشیاری به یک باره از بین می رود. از لحاظ پزشکی، در این لحظه فرد مرده است.
البته از نظر علم پزشکی بازگشت این پروسه و زنده شدن فرد پس از مرگ ثابت شده و چیز عجیبی نیست. تا کنون افراد بسیاری از مرگ بازگشته و تجربیاتشان را گفته اند اما پزشکان آن را نوعی توهم می دانستند و علاقه ای به ثبت این سخنان نداشته اند.
اما سام پارنیا به همراه ۱۷ نفر از متخصصین همکار خود در نیویورک تصمیم گرفتند تا از این به بعد چنین تجاربی را ثبت کنند. آنها قصد داشتند از لحظات آخر افراد داده های علمی جمع آوری کنند و بررسی هایی انجام دهند. آنها در طول مدت چهار سال موفق شدند روی ۲۰۰۰ نفر مطالعه کنند. آنها مواردی را که قلب می ایستد و آن فرد از نظر پزشکی مرده بود را مورد مطالعه قرار دادند.
در پی این تلاش ها پزشکان توانسته بودند ۱۶ درصد از افراد را از شرایط مرگ نجات دهند. سام پارنیا و همکارانش توانسته بودند با ۱۰۱ نفر از آنها گفتگو کنند.
پارنیا می گوید: «هدف اصلی این بود که بفهمیم تجربه ذهنی و ادراکی مرگ به چه شکلی بود؟ در کنار آن نیز ما قصد داشتیم ببینیم که کدامیک از آن ها هوشیاری شنیداری یا بینایی داشتند و بررسی کنیم که آیا آن ها واقعا هوشیار بوده اند یا بی هوش.»
بر اساس این تحقیقات آنها متوجه شدند که آن مدد کار اجتماعی ۵۷ ساله تنها کسی نبوده که از مرگش خاطراتی به همراه دارد. تقریبا نیمی از این ۱۰۱ نفر در مورد خاطرات پس از مرگ چیزهایی به یاد داشتند. اما در این بین فقط یک خانم توانسته ب ود مثل مددکار اجتماعی اطلاعاتی در مورد اتاق و افراد حاظر در آن به یاد آورد.
داستان هایی که دیگر بیماران روایت می کردند بیشتر شبیه به رویا بوده و نتوانسته اند آنرا ثابت کنند.
دامنه این تجارب ذهنی از وحشت تا احساس رضایت متغیر بود. افرادی بودند که تجربه ترس یا شکنجه و آزار دیدن را گزارش کردند. برای نمونه، یکی از بیماران گفت: «من باید از یک مراسم عبور می کردم… و آن مراسم این بود که باید آتش می گرفتم.» مورد دیگری می گفت: «چهار نفر با من بودند و هر کسی که دروغ می گفت: جان خود را از دست می داد… من کسانی را می دیدم که در تابوت بودند و آن ها زنده زنده دفن می شدند.» موردی دیگر گفت: «به من گفتند که قرار است بمیری. سریع ترین راه این است که کوتاه ترین کلمه ای که یادم می آید را به زبان آورم.»
اب توجه به تحقیقاتی که صورت گرفته پارینا می گوید: «آشکار است که افراد لحظه مرگ، چیز هایی را تجربه کنند. اما اینکه این افراد چگونه تجربه ای داشته باشند به پیش زمینه و عقاید موجود آن ها برمی گردد.» کسی که اهل هند است ممکن است برگردد و بگوید که «کریشنا» را دیده است. اما کسی که اهل غرب آمریکا است ممکن است ادعا کند که چیز دیگری را دیده است.
شما چه فکری می کنید؟ آیا مرگ پایان همه چیز است یا آنکه راه ورود به دنیایی دیگر و تجربیات دیگر است که برخی از این افراد هم توانسته اند نمونه هایی از آنرا ببینند؟ عده ای بر این عقیده اند که مغزمان مسئول خلق چنین تصاویر و صداهایی است …
