یکی از پایه ترین مصالحی که در ساخت یک بنا مورد استفاده قرار میگیرد، سنگ است. این سنگ های ساختمانی هستند که ساختمان های سنگین، تونل ها، پل و غیره را میسازند. به همین علت است که انتخاب یک سنگ مناسب در موقعیتی درست بسیار حائز اهمیت است. از سوی دیگر نوع سنگ و مقاومت آن نیز در استقامت و ظاهر یک بنا تاثیر گذار است.
سنگ های ساختمانی
سنگ هم مانند بسیاری از مواد و مصالح دیگر فاسد میشود. تاثیر نمک های محلول بر سنگ ها عامل اصلی فساد در آنهاست، علاوه بر این، پوسیدگی قطعات فلزی، آلودگی محیط، یخبندان، وجود رگه های ضعیف و عملیات اجرایی ضعیف و نامناسب از دیگر عوامل تخریب سنگ ها هستند.
وقتی رطوبت نمک های محلول سطح سنگ تبخیر شود، نمک به شکل شوره بر روی سطح سنگ و لایه ای در خلل و حفره های داخلی سنگ جا میگذارد. در اثر تداوم این تبخیر ها، میزان حجم بلور های نمک و پوسته شدن آن را افزایش میدهد. از این رو آن دسته از سنگ هایی که متخلخل ترند و حفره های بیشتری دارند، در مقابل نمک های محلول از مقاومت کمتری برخوردارند.
آن دسته از سنگ هایی که دارای کانی کربنات کلسیم هستند نسبت به محیط های اسیدی واکنش بیشتری نشان میدهند. اکسید گوگرد در فضای مرطوب و به همراه اکسیژه هوا اسید سولفوریک تولید میکنند که بر سنگ هایی مانند سنگ های آهکی و ماسه سنگ های آهکی تاثیر میگذارند و سولفات کلسیم تولید میکنند. در برخی مواقع که این سولفات کلسیم از سطح سنگ با آب قابل شست و شو نباشد، با دوده سیاه میشود و یک پوسته ی سختی را به وجود خواهد آورد که در اطراف آن گرد آهک وجود دارد. در اکثر این سنگ های آهکی منیزیم دار، سولفات میزیم در موجب تسریع روند فشاد میشوند. و اما در ماسه سنگ ها، حفره ها توسط گچ یا همان سولفات کلسیم پر میشود، پوسته های سخت ایجاد شده در اثر انبساط حرارتی متفاومت فرو میریزند. سنگ های مرمر که کلا کلسیم کربنات هستند، سطح صیلی خود را در برابر اسیدهای موجود در هوا از دست میدهند و زبر میشوند.
